Os ruídos non cesaban. Cada vez máis preto, cada vez máis cerca. E Marta botou ás presas. Non sabía a onde ía, non lle importaba, ela corría ás escuras pola casa.
Viu un reflexo e deuse conta de que era unha fiestra e pensou: "Xa sei! Abrirei a fiestra e saltarei por ela" e tal e como o pensou, fíxoo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario