Escuridade na penumbra (10)

El non se movía, non daba nin un paso, só a miraba'' fijamente. Marta pestañeó un segundo e cando volveu abrir os ollos atopoullo moito máis preto. Non podía percorrer todo ese camiño. Pero fíxoo.
Marta botou ás presas. Nunca correra tanto nin con tanto medo. 
Cada vez que podía miraba atrás para ver si el seguíaa. Non lle vía, desaparecera. 
Nun momento dado, ao Marta mirar cara atrás, non viu un poste que tiña xusto en fronte, e polo tanto, deuse un golpe que fixo que se caese de novo. Ao levantarse e mirar cara adiante, atopouse outra nota, esta nota dicía ''DÉIXAME SÓ''.
Ao arrincala empezou a marearse, non se podía manter en pé. E mentres se desmayaba, xusto antes de caer rendida, viulle, ao seu lado.
Nunca máis se soubo de Marta.