A caixa de música

Ela mira a caixa de música. Ela non sabe tocalo piano, pero ama tanto a música e o son de ese fermoso instrumento, que sinte que pode tocalo ca alma. Daría todo o que posúe por ter a habilidade dun pianista,a súa elegancia, a súa sensibilidade, a súa capacidade de emocionar... Se houbera aprendido a tocalo, tenria a posibilidade de expresar con seus dedos, como sentíase en cada momento, sen necesitar utilizar as palabras, que tanto costáballe usar. Podería decir a través das notas do piano que sentíase triste, solitaria, abandoada, e perdida. Podería cambiar as súas palabras por corcheas e semicorcheas, tonos e semitonos,silencios..... puntitos negros e brancos en un pentagrama, que falarían por ela. Agora so ten a súa caixa de música, e ainda que gústalle o seu son,e mira a bailarina dar voltas, non é suficiente para expresar todo o que sinte.